Ze wszystkiego, co żywe na świecie, najbardziej bezbronne są rośliny. Cierpią w milczeniu i za to je kochamy. Bez wołania o pomoc znoszą wyrywanie z korzeniami, obcinanie kwiatów i zrywanie owoców. Nauczyć sie tego samego jest najlepszym wyjściem człowieka. Jeżeli masz kawałek ziemi - masz szansę. Obcując z roślinami, stajesz się jak one niezależny i spokojny w cierpieniu i w szczęściu. Posiądziesz tajemnicę istnienia, które one posiadają. W oddaleniu od chaosu tonącego świata schronisz się w miłości do twoich kwiatów, drzew i owoców. Otoczą cię cichą opieką barw, które lubisz i kształtów, które podziwiasz. Rośliny są doskonałe zarówno w prostocie, jak i w bogactwie. Siedząc w zielonym schronie jesteś Bogiem twoich roślin. Modlą się do ciebie każdym nowym, delikatnym jak niemowlę liściem. Wdzięczne za wodę w czasie suszy, za troskliwośc podczas choroby, wypłacą ci się uspokojeniem i wyciszeniem wewnętrznego rozdygotania zabijającego twoją istotę. Pieląc chwasty, pielisz zło w sobie.
Nie myśl o nazwisku Boga. Klęcząc nad rośliną oddajesz mu to, czego od ciebie pragnie. To jest modlitwa. Nie skrzywdzisz nikogo twoim milczeniem. O Bogu myśl tak, jak się myśli o ogrodniku. On nie jest okrutny ani wtedy, gdy wyrywa chwasty, ani też wtedy, kiedy ścina do wazonów najpiękniejsze kwiaty. Świat roślin jest dla ogrodnika tym, czym świat ludzi dla Boga: pieli świat ze złych ludzi, ale obcina też piękne róże, żeby cieszyć się nimi. Bóg jest przyrodą i ogrodnikiem. Nie jest okrutny. Robi tylko to co jest konieczne w największym z ogrodów. Bez nienawiści pomyśl o ziemi, która cię przykryje... Krystyna Kofta
"Ciało niczyje" |