Opracowanie Krętość ośrodków porowatych – podejście algorytmiczne to zbiór opisów algorytmów stosowanych w badaniach nad ośrodkami porowatymi, a szczególnie strukturami porowatymi składającymi się z prostych elementów geometrycznych: kół, sfer, prostokątów lub prostopadłościanów. Przedstawione algorytmy można podzielić na trzy grupy:
Istotne jest, że znaczna część opisywanego materiału ma charakter autorski. Czasami autorskie są całe algorytmy, czasami tylko ich fragmenty, wynikające np. z modyfikacji lub oryginalnej implementacji algorytmu znanego już wcześniej, a czasami tylko jakieś drobniejsze idee i pomysły, uzupełniające lub rozszerzające zagadnienia wcześniej znane. Jako uzupełnienie pozwalające na lepsze zrozumienie podobieństw, różnic, cech i potencjału nowych koncepcji opisano szczegółowo kilka innych, istniejących już metod wyznaczania krętości. W książce zaprezentowano głównie metody, które autor zaimplementował i samodzielnie przetestował. Wyjątkiem jest tu metoda elementów dyskretnych, która nie służy do obliczania krętości, ale stanowi ważne uzupełnienie warsztatu, oraz metoda objętości skończonych, która – tak jak metoda gazu sieciowego Boltzmanna – może być stosowana do wyznaczania pola prędkości niezbędnego do obliczenia krętości hydraulicznej wykorzystywanej w niektórych rozdziałach do celów porównawczych oraz do działania algorytmu opisanego w ostatnim rozdziale książki.
Materiał zawarty w książce jest przeznaczony głównie dla osób zajmujących się badaniami nad ośrodkami porowatymi i samodzielnie piszących (lub chcących pisać) własne specjalistyczne oprogramowanie. Oprócz tego, książka może być traktowana jako materiał dydaktyczny dla osób uczących się algorytmiki i programowania oraz jako wprowadzenie dla osób pragnących zaznajomić się z najważniejszymi metodami numerycznymi wykorzystywanymi w badaniach nad ośrodkami porowatymi. Wyjaśnia to, dlaczego rozdziały dotyczące metody elementów dyskretnych, metody objętości skończonych oraz metody gazu sieciowego Boltzmanna zawierają krótkie wprowadzenia teoretyczne, wykraczające nieraz poza obszary bezpośrednio związane z tematyką krętości. Wprowadzenia te nie wyczerpują poruszanej w nich tematyki – co i tak byłoby niemożliwe w jednej publikacji – ale mogą stanowić, przynajmniej w opinii autora, dobry punkt wyjścia do głębszego studiowania tych metod. Nie można przewidzieć, czy czytelnikiem książki będzie mechanik, matematyk, informatyk, czy osoba z jeszcze innego obszaru badawczego, dlatego wyjaśniono pewne podstawowe pojęcia z zakresu mechaniki i informatyki.
Opracowanie może być również traktowane jako przykład strategii badawczej, według której, o ile to tylko możliwe, należy tworzyć własną bazę autorskich programów obliczeniowych, logicznie spójnych i możliwych do wykorzystania w dowolnych konfiguracjach. Takie podejście zapewnia dużą elastyczność oraz – co jest szczególnie ważne w działalności naukowej – największy możliwy potencjał rozwojowy. Aspekt ten jest jeszcze wyraźniejszy, jeżeli korzysta się z narzędzi nieobjętych żadnymi, istotnymi z punktu widzenia działalności naukowej, ograniczeniami licencyjnymi. W tym kontekście praca jest kontynuacją i rozszerzeniem podręcznika GNU Fortran z elementami wizualizacji danych wydanego w roku 2008.
Materiał zawarty w publikacji może być także traktowany jako kontynuacja i rozszerzenie monografii Granularne ośrodki porowate wydanej w roku 2016 wspólnie z kilkoma innymi autorami w ramach konferencji „Workshop on Porous Media”. Wyjaśnia to, dlaczego pominięto tu wiele podstawowych kwestii dotyczących ośrodków porowatych.